3.15 uur de wekker gaat! We moeten eruit want over twintig minuten staat onze gids op ons te wachten. Netjes op tijd komt een klein mannetje met een korte broek en hele oude rugzak waarvan de ritsen niet meer werken ons ophalen om de Batur te beklimmen. Hij geeft ons en flesje water en vertrekt meteen. Een klein stukje over de gewone weg en d an tussen de huizen door een paadje in dat al snel over gaat in een bospad. Eerst alleen wat zand, maar hoe stijler het wordt hoe meer boomwortels we tegen komen. Met onze zaklampen beschijnen we de grond voor onze voeten anders struikel je direct. In het begin van onze tocht wordt er ook nog gezellig gekletst, maar hoe verder we komen hoe stiller het wordt. Na een half uur stoppen we even om wat te drinken en de hartslag weer een beetje naar beneden te krijgen. Dan gaat de tocht verder omhoog, het wordt een beetje stijler en er komen ook een hoop stenen op het pad voorbij. Na een kwartiertje stoppen we weer even voor wat drinken en rust. Ik krijg een stok, dat is wel handig zometeen. Oke, dat zal dan wel denk ik nog. Maar geloof me de stok werd even later mijn beste vriend!!! Onze gids lacht een keer en zegt dan "We gaan nu zo het bos verlaten, hier heeft twee dagen geleden een grote brand gewoed die niet goed te blussen was" (dat hebben we gezien toen we hier aankwamen. De helicopter die we later hoorden kon het vuur niet in bedwang houden) "Vanaf nu wordt het ook stijl" Ach nu pas! Dusssssss..... Hij loopt deze route elke dag in het hoogseisoen. Nu nog maar drie of vier keer per week, laten we dus maar zeggen dat als hij het stijl vind het ook echt stijl is!!! We lopen door as en nasmeulende stukken hout tot we bij lavazand komen dat vervolgens verandert in lavagruis en lava stenen. Met als extra toefje een laagje as. Ik heb een lekker tempo te pakken en mijn stok is een fijne hulp. Het zweet staat meters dik op mijn rug maar het gaat lekker, als de gids vraagt of we willen stoppen zeg ik nee. Ik zit er helemaal in! De gids voor me die de weg wijst en John achter me, in mijn verbeelding vliegt hij achter me met gemak die berg op en heeft hij alle tijd om van het uitziht te genieten. Of het echt zo is, ik heb geen idee ik consentreer me op het keienpad onder mijn voeten en houd me in mijn hoofd steeds voor dat ik in de sportschool sta en Martha tegen ons roept: "Nog een zetje dames, volhouden, voelen we hem branden!" Nou ik voel ze branden hoor! Mijn kuiten staan op springen en voor mijn gevoel kunnen mijn knieen het elk moment begeven. Heel even nog rusten we een keertje uit en nemen de tijd om van het uitzicht te genieten. Maar als het groepje mensen dat we net hebben ingehaald dichterbij komt gaan we maar weer verder. Ons tempo ligt net iets hoger dan dat van hen en inhalen op deze smalle paadjes is niet heel handig. Dus schouders eronder en door! Net als ik denk dat we nog zo'n twintig minuten moeten wordt het pad minder stijl, als ik opkijk zie ik dat we er bijna zijn! En ineens dringt tot me door dat ik de top gewoon ga halen! En of het nu komt door het vroege tijdstip, het gebrek aan ontbijt of het feit dat we de afgelopen dagen al zoveel van ons lichaam gevraagd hebben ik weet het niet, maar het werd een nogal emotionele ontlading daar boven op het hoogste puntje van de krater. En wat was het alle moeite waard want het uitzicht was adembenemend mooi, helemaal toen de zon op kwam! Een prachtig gezicht die mooie oranje bal aan de hemel. Fantastisch. En toen genieten van een ontbijtje klaargemaakt in de hete stoom uit de vulkaan! Brood met gestoomde banaan, en een heerlijk eitje! Met een goed gevulde buik gingen we verder want ja, als je er toch bent wil je natuurlijk ook alles zien! Dus gaan we de krater rond lopen, glijden en klimmen. Hier en daar de hete stoom ontwijkend. Prachtig om te zien, de krater en uitzicht want ook het landschap verandert door de uitbarstingen van 1963 ligt er aan de andere kant van de krater een compleet lava landschap. Uiteindelijk lopen we langs een plek met apen, die daar de restanten van het ontbijt krijgen. En daarna weer door het bos naar benenden. Moe maar voldaan komen we weer bij ons hotel terug. Nat van het zweet, zwart van de lavastof en met hier en daar wat nieuwe schrammen moet de dag nog beginnen het is negen uur 's ochtends.